Arhitektura predela: Oblik ili trag

Abstract

Konstituisanje prostora nije samo pitanje njegove prostorno - fizicke pojavnosti, pa pomeranje arhitekture u teorijsko i filozofsko polje, kao širi kontekst njenog eksperimentalnog i teorijskog delovanja, negira jasne granice između mišljenja, istraživanja i ostvarene forme. Shvaćena kao operativni sistem, proces i strategija izvan granica tipološih oblika, arhitektura pejzaža u ovom slučaju prestavlja eksperimentalnu i teorijsku platformu prelaska arhitekture u formu neposredne okoline, rezultirajući modelom ukroćene tj. stvorene topografije. Predmet rada je ispitivanje metodološkog postupka disperzije ili razgradnje objekta unutar prirodnog konteksta, koji u osnovi postaje ritam, sekvenca, kolizija, suprotnost, pa tako fizički okvir postaje preduslov za nastanak imaginarne granice. Osnovi istraživanja pripada dijalog između unutrašnjeg prostora kuće i okruženja, koji predstavlja oblikovni kod ili zapis gradacije unutar mreže arhitektonsih i prirodnih elemenata, dok nivelacione veze kao oblik i trag, materijalizuju specifičnu teksturu takvih relacija. Tkanje koje objedinjuje metodologiju, zapis i likovni kod, na taj način prelazi u prostorni izraz koji vezuje elemente u celinu, a u konačnom ishodu istkane arhitekture, raspoznaje se ljudska ruka ali i snažno usmeravanje od strane prirode. Reč je o postupku u kome je nastajanje arhitektonske forme samo zamrznuti momenat procesa, čime se otvara mogućnost za uspostavljanje relativne vrednosti same forme u odnosu na pejzaž iz kojeg je razvijena.